Мутолаа: Халоскор

Мана, ўн саккиз йилдирки, мен тиш даволатиш учун дўстим Илҳом ишлайдиган кичик бир хусусийклиникага бориб тураман.

Илҳом ёши тахминан мен билан тенг, яхшиодам. У мендек эски мижозидан хизмат ҳақининомигагина олади ва тишларимни мендан кўраяхшироқ билади, қўйган пломбалари ҳам узоқ йиллар жойидан қўзғалмай туради.

Кунларнинг бирида кутилмаганда ментишларим борлигини ҳис қилиб қолдим, айниқса битта тишим борлигини...

Унга қўнғироқ қилдим:

- Салом дўстим, банд эмасмисан?

- Салом, қандай десам экан...

- Тишим безовта қиляпти, бормоқчи эдим.  

-….  

- Нега жим турибсан? Қачон вақтинг бўлади?

- Биласанми, сал вақтим йўқроқ эди, сенга бошқа шифокоримизнинг телефон рақамини бераман, уни билсанг керак, бўйи баланд, сочиоқарган, мен билан битта хонада ўтирарди,эпчилгина, мендан ҳам яхши ишлайди. Узр, кўпгапира олмайман...  

- Хўп, раҳмат, дўстим, унда сендан рақам кутаман.

Чамаси ярим соатлардан кейин менга бошқа шифокорнинг телефон рақами ва исми кўрсатилган СМС келди. Рақамни тера бошладим, лекин негадир бирдан фикримдан қайтдим ва телефонни ўчирдим. Охир-оқибат, агар мен Илҳомга ўрганиб қолган бўлсам, нега нотаниш шифокорга боришим керак? Йўқ, мен бошқа бировга бормайман, Илҳомнинг дам олиш кунлари, тўйлари ёки бошқа ишлари тугашини кутаман. Шукрки, тишим ҳам у нотаниш оқсоч шифокордан “қўрқиб кетди” чоғи, бутунлай оғримай қўйди.

Яна Илҳомга қўнғироқ қилдим:  

- Алло, яна менман. Ўзингни кута қоламан.Негадир бошқа шифокорга боришни хоҳламаяпман. Ҳали ўлмаган бўлсанг, бошқасининг менга не кераги бор?  

Ғалати бир жимлик ҳукм сурди, мен телефонга қараб пуфлай кетдим, “алло”ладим, ҳатто бақирдимҳам. Илҳом фақат баланд овозда чуқур нафас оларди ва жим турарди. Ниҳоят у жавоб берди:  

- Ростдан ҳам мени кутмоқчимисан?  

- Ҳа-да, нима бўпти?

- Бундай қилмаганинг маъқул, акс ҳолда узоқ кутишингга тўғри келади, эҳтимол бир ой, балки икки ойдир, бошингни қотирмасдан, яхшиси, мен айтган шифокорга қўнғироқ қила қол.

Айнан шу гапдан кейин негадир Илҳом ҳамма нарсадан ҳам мен уни кутишимни хоҳлаётганини ҳис қилдим. Унга қатъий жавоб бердим:  

- Йўқ, нима бўлса ҳам кутаман. Айтганча, қаердасан?  

- Ҳа, бир иш билан жўнаб кетувдим. Сенҳақиқатан ҳам мени кутмоқчимисан?  

- Айтдимку, фақат сени кутаман деб, қўрқма, ўлиб қолмайман.

- Унда менга уч ҳафталарда... яхшиси, тўрт ҳафтадан кейин қўнғироқ қил.  

Роппа-роса бир ой ўтгач, Илҳомга яна қўнғироқ қилдим, у яна бошқа шифокорни таклиф қилди, мен яна рози бўлмадим ва биз яна бир ойдан кейин қўнғироқ қилишга келишиб олдик...

Шундай қилиб, беш ой ўтди, мен сабр-тоқатимни йўқота бошладим ва аҳмоқонаўжарлигимдан ғазабландим, тишим эса бошқа шифокорга “ишора” қила бошлади. Қизиқ, шунча вақтдан бери Илҳом қаерда юрибди? Агар мен шундай бўлишини билганимда, қачонлар бундай дўстдан воз кечган бўлардим. У ўзига ўхшамайдиган одам бўлиб қолибди.

Кутилмаганда Илҳомнинг ўзи қўнғироқ қилди:  

- Салом. Ҳали ҳам мени кутяпсанми?  

- Ҳой, мен эмас, бечора тишим...  

- Эртага кечқурун соат ўнда кела оласанми?  

- Ўнда? Нега бунча кеч? Офисингиз соат еттигача ишламасмиди?

- Бизга ҳеч ким халақит бермайди. Хўш, келасанми?  

- Майли, ўнда бўлса – ўнда-да.

Эртаси куни кечқурун клиникага боришда ярим йўлда тирбандликда қолиб кетган пайтимда, Илҳомқўнғироқ қилди, у узун-узоқ кечиримлар сўради, кулгили баҳоналар қилди ва “учрашув”ни эртаси куни кечқурунга кўчиришимизни сўради. Негалигини билмайман, лекин мен ундан хафа бўлмадим, шунчаки рози бўлдим ва уйга қайтиш учун энг яқин бурилишни излай бошладим.

Ниҳоят, ўша оқшом етиб келди. Кўзимга озғинроқ бўлиб кўринган Илҳом мени ҳар доимгидек яхши кутиб олди, биз бўш кабинетлар бўйлаб креслолар ва витриналар ўртасида юриб бордик. Аниқ сабабини тушунолмадим, лекин негадир мени мен ҳақиқий бемор эмаслигим ва у ҳақиқий тиш шифокори эмаслиги ҳақидаги ғалатибир туйғу тарк этмасди. Ўзимизни гўё тунда ўлжа қидириб, бошимиз оққан томон изғиб бораётган иккита тажрибасиз ўғрига ўхшатдим. Ҳатто ярим пичирлашга ҳам тушдим.

Илҳом мени курсига ўтқизди, одатдагидек устимга энгашиб туриб, одатдагидек, ялтироқ темир бўлаклари ва визиллагичлари билан бошимни силкита бошлади, ҳамма нарса ҳар доимгидек эди, фақат дўстимнинг пешонаси одатдагидан кўпроқ терлаган, ҳатто кўзойнаги ҳам доғланиб қолган эди. Ниҳоят, у ишини тугатди ва жиддийлик билан деди:  

- Тишларингни тақиллат-чи. Пломба халақит бермаяптими?

- Йўқ, ҳаммаси яхши, раҳмат. Мендан қанча?  

Юзидаги дока ниқоби туфайли мен дўстимйиғлаётганини дарҳол пайқамадим.

Менинг “Тинчликми? Нега йиғлаяпсан?”, деган саволимдан сўнг у кичкина болаларга ўхшабўкириб йиғлай бошлади, лекин тез орада ўзини қўлга олиб жавоб берди:

- Пул керак эмас дўстим, ўзим сенга ҳар қанчапул тўлашга тайёрман... мени... кутганинг учун.

Ўшанда, сен биринчи марта қўнғироқ қилганингда, мен айтмадим, лекин ўша пайтда мен эндигина операциядаги наркоз беҳушлигидан ўзимга келган эдим. Инсультга дучор бўлгандим, бутун чап яримим фалаж бўлиб қолди. Ҳеч ким, биласанми ҳеч бир зот, ҳатто хотиним ҳам касбимга қайтиш у ёқда турсин, менинг тўшакдан туриб, юриб кетишимга ишонмаган эди.  

Мен эса уларга: “Бекорларни айтибсизлар, менинг беморим бор ва у мени кутяпти”, деб айтдим.

Эрталабдан кечгача тренажёрларда машқ қилдим, ҳар куни сени эсладим ва ўйладим: “Ишқилиб мени кутаётган бўлсин-да, кутаётган бўлса эди”...

Кечаги кун учун узр сўрайман, мен “Биринчи бемор билан қандай ишлар эканман, агар чап қўлим бирор бир ножўя ҳаракат қилиб қўйса-чи?”, дея жуда ҳаяжонлангандим. Ишонасанми, ҳатто тишларим қўрқувдан тақиллаб кетди. Ўҳҳ, мен шифокор эканман, мен шифокорман, дўстим, мен ҳақиқий тиш шифокориман? Хотинимга қўнғироқ қилиб ундан суюнчи олишим керак, - деди у хурсандчилик билан.

Илҳомнинг ёввойи "Ур-р-а-а!!!"сидан, ҳатто шиша токчалардаги конуслар ҳам биллурдекжиринглаш билан жавоб берди...

Русчадан Баҳора Муҳаммадиева таржимаси.