Ибратли воқеа: ​​Антиқа саховат

- Кечирасиз, ука, мана шу ердан ўтиб кетаётгандим, кўчада юрган экан, сизники эмасми? - сўз бошлади тоза, озода костюм-шим кийиб, қўлида сигир арқонини тутиб олган киши.

- Йўқ, бизнинг сигиримиз йўқ, - жавоб берди камбағалгина, борига шукур қилиб яшаб келаётган инсон.

- Мен жуда мажлисга шошиб тургандим, шу сигир сизникида туратурсин, эгаси қидириб келса бериб юборасиз. Кўчада бирор ёққа кетиб қолиб эгаси қидириб юрмасин.

- Хўп, ака майли. Эгаси келиб қолса сизни айтаман, яхши инсон экансиз.

- Майли, мени айтақолинг. Ҳеч ким сўраб келмаса, ўзим олиб кетаман, майлими? - кулди ҳалиги киши.

- Хўп, ака. 

Шукур билан яшаб келаётган инсон эртаси тонгда дарвозаси олдида қоғозча топди. Унда шундай ёзилганди: "Кеча сизга арқонини тутқазган сигир ўзингизники экан. У сизга Яратганнинг бир туҳфаси эмишки, эгаси қидириб келади деб кутманг. Рамазон муборак бўлсин, дўстим!".

Нуриддин ЗИЁ.