Кечиримнинг баракаси

Ака-ука орасида гап қочди. Ҳаммаси арзимаган бир сабабдан бошланганди, аммо ораларидаги араз бир ойга чўзилиб кетди. Охири ука чидолмади. Жигарини қаттиқ соғинди. Истамаса-да, ўша ёмон хотира яна ёдига тушди...

— Хотинингни тарбиялаб ол, эркакмисан ўзи?! — деб ўдағайлади Қобил.

Аслида эса акасининг ўзи янгаси чизган чизиқдан чиқолмайдиганлардан эди.

— Қўйинг, ака, аёлларнинг ишига аралашмайлик, — деди у ҳам овозини баландлатиб.

— Сен ҳали ўзингни эркакман деб юрибсанми?!

Қолгани эшитишга ҳам, ёзишга ҳам арзимайди. Невара кўрган одамларга бундай жанжал уят, аслида. Айниқса, ёши олтмишдан ошган кишиларга.

Негадир овсинлар ярашиб кетди-ю, жигарлар гаплашмай қўйди.

Кунларнинг бирида Меҳриддиннинг тоби қочиб қолди. Бу ҳақда акасига хабар қилишди.

— Амаки, дадамни бир бориб кўриб кетасизми? Сизга илҳақ бўлиб ётибдилар, — деди жияни бошини эгиб.

— Мен отангга ҳеч нарса қилганим йўқ. Агар ноҳақ бўлган бўлса, Худо ўзи жазолабди! — деди ака совуққина.

Жияни йиғлаб ортга қайтди…

Ука эса ётган жойида тинмай ўйларди:

“Акамдан кечирим сўрашим керак…”

Иситмалаб ётар экан, алаҳсираб шивирларди:

— Ака, кечиринг…

— Қобил ака, кечирдизми?..

Бир тонг ўзига келиб уйғонди. Ҳатто бир коса қайноқ сут ҳам ичди. Руҳи енгиллашган, кўнгли тетик эди.

Ўғлини чақирди:

— Мени амакингникига олиб бор!

Аёли кўзларига ёш олди. Ўғли эса шошилиб машинани ўт олдирди, отасини қўлтиқлаб чиқди.

Дарвозани янгаси очди:

— Келинг, келинг, яхшимисиз, Меҳриддин?

Уйга киришди. Қобил меҳмон саломига ўрнидан турмасдан, қўлини узатди.

— Мени кечиринг, ака. Ўша куни сизни қаттиқ хафа қилдим. Кичикдан хато, каттадан узр. Аблаҳлигимни кечиринг, — деди ука бошини эгиб.

— Сенга қилган яхшиликларимни унутдинг. Худо ўзи ҳаммасини кўрсатиб қўйди. Энди ўзингдан кетма! — деди ака.

— Хўп бўлади, ака, тўғри айтасиз.

— Бўпти, чойга қара.

Ўша куни ука тинч ухлади. Туш кўрди. Тушида етмиш минг фаришта унинг ҳақига истиғфор айтаётган эмиш.

— Сизлар кимсиз? — деб сўрабди у.

— Биз Қиёматгача сенинг ҳақингга истиғфор айтишга буюрилган фаришталармиз, — деб жавоб берибди улар.

— Бу мукофот қайси амалим учун? — деб сўрабди яна.

— Ҳақ бўла туриб, кечирим сўраганинг, жанжалдан воз кечганинг учун! — деб жавоб беришибди фаришталар.

Эртаси куни Зубайда барвақт уйғониб кетди. Ҳовлига шошиб тушди. Обдаста тутганча таҳорат олаётган турмуш ўртоғини кўриб, енгил тин олди...

Феруза Салходжаева.