Kechirimning barakasi

Aka-uka orasida gap qochdi. Hammasi arzimagan bir sababdan boshlangandi, ammo oralaridagi araz bir oyga cho‘zilib ketdi. Oxiri uka chidolmadi. Jigarini qattiq sog‘indi. Istamasa-da, o‘sha yomon xotira yana yodiga tushdi...

— Xotiningni tarbiyalab ol, erkakmisan o‘zi?! — deb o‘dag‘ayladi Qobil.

Aslida esa akasining o‘zi yangasi chizgan chiziqdan chiqolmaydiganlardan edi.

— Qo‘ying, aka, ayollarning ishiga aralashmaylik, — dedi u ham ovozini balandlatib.

— Sen hali o‘zingni erkakman deb yuribsanmi?!

Qolgani eshitishga ham, yozishga ham arzimaydi. Nevara ko‘rgan odamlarga bunday janjal uyat, aslida. Ayniqsa, yoshi oltmishdan oshgan kishilarga.

Negadir ovsinlar yarashib ketdi-yu, jigarlar gaplashmay qo‘ydi.

Kunlarning birida Mehriddinning tobi qochib qoldi. Bu haqda akasiga xabar qilishdi.

— Amaki, dadamni bir borib ko‘rib ketasizmi? Sizga ilhaq bo‘lib yotibdilar, — dedi jiyani boshini egib.

— Men otangga hech narsa qilganim yo‘q. Agar nohaq bo‘lgan bo‘lsa, Xudo o‘zi jazolabdi! — dedi aka sovuqqina.

Jiyani yig‘lab ortga qaytdi…

Uka esa yotgan joyida tinmay o‘ylardi:

“Akamdan kechirim so‘rashim kerak…”

Isitmalab yotar ekan, alahsirab shivirlardi:

— Aka, kechiring…

— Qobil aka, kechirdizmi?..

Bir tong o‘ziga kelib uyg‘ondi. Hatto bir kosa qaynoq sut ham ichdi. Ruhi yengillashgan, ko‘ngli tetik edi.

O‘g‘lini chaqirdi:

— Meni amakingnikiga olib bor!

Ayoli ko‘zlariga yosh oldi. O‘g‘li esa shoshilib mashinani o‘t oldirdi, otasini qo‘ltiqlab chiqdi.

Darvozani yangasi ochdi:

— Keling, keling, yaxshimisiz, Mehriddin?

Uyga kirishdi. Qobil mehmon salomiga o‘rnidan turmasdan, qo‘lini uzatdi.

— Meni kechiring, aka. O‘sha kuni sizni qattiq xafa qildim. Kichikdan xato, kattadan uzr. Ablahligimni kechiring, — dedi uka boshini egib.

— Senga qilgan yaxshiliklarimni unutding. Xudo o‘zi hammasini ko‘rsatib qo‘ydi. Endi o‘zingdan ketma! — dedi aka.

— Xo‘p bo‘ladi, aka, to‘g‘ri aytasiz.

— Bo‘pti, choyga qara.

O‘sha kuni uka tinch uxladi. Tush ko‘rdi. Tushida yetmish ming farishta uning haqiga istig‘for aytayotgan emish.

— Sizlar kimsiz? — deb so‘rabdi u.

— Biz Qiyomatgacha sening haqingga istig‘for aytishga buyurilgan farishtalarmiz, — deb javob beribdi ular.

— Bu mukofot qaysi amalim uchun? — deb so‘rabdi yana.

— Haq bo‘la turib, kechirim so‘raganing, janjaldan voz kechganing uchun! — deb javob berishibdi farishtalar.

Ertasi kuni Zubayda barvaqt uyg‘onib ketdi. Hovliga shoshib tushdi. Obdasta tutgancha tahorat olayotgan turmush o‘rtog‘ini ko‘rib, yengil tin oldi...

Feruza Salxodjayeva.