Бахтнинг эрта-кечи бўлмайди
Яқинда Самарқанд давлат чет тиллар институти битирувчиларидан бири Робия турмушга чиқди. “Қиз бола – палахмон тоши”, дейди-ку! Вилоятимизнинг олис қишлоғидан бўлган қиз пойтахтга келин бўлди.
Қиз институтга киргандан 4-босқичнинг охиригача фақат ўқиди, турли сертификатларни қўлга киритди. Севмади, севилмади. Дугоналарининг “қариқиз бўлиб, қолиб кетмасанг бўлгани”, деган гапларига ҳам парво қилмади.
Ўтган ўқув йилининг охирроғида институт дарвозасидан ташқарида турганимда нотаниш кекса аёл яқинлашиб, салом-аликдан кейин мени саволга тутди.
- Домламисиз, синглим?
- Ҳа.
- Тўғрисини айтсам, бир илтимос билан келувдим. Ўзим иштихонликман, ўғлим Тошкентда яшайди. Иккинчи фарзандини уйлантирмоқчи. Шунинг учун эсли-ҳушли, инглизчани яхши биладиган қиз керак-да.
- Куёв бўлмиш ўқиганми? – сўрадим қизиқиб.
- Албатта, халқаро университетни тугатиб, банкда ишлаяпти. Унга ўзим келин топмасам, ҳали-бери уйланиш нияти йўқ. Тенгдошлари деярли уйланиб, фарзандлиям бўлишди.
- Тошкентда туғилиб ўсган бўлса, қишлоқда катта бўлган қизга уйланармикан неварангиз?
- Албатта, ўзи жуда ақлли бола. Фақат бўлажак келиннинг инглиз тилидан қанақадир сертификати бўлиши керак эмиш. Номини айтишга тилим келмайди. Шуниси бўлса, ақлли, бўйи узунроқ бўлса...
- Онамга ўхшатдим сизни, хола, - гапини бўлдим унинг ва биринчи хаёлимга келган келинликка номзод Робия бўлди. – Сиз истаган бир қиз бор. Шогирдим, бир кўрасиз, маъқул келса...
- Яхши бўларди. Ўхшаб қолса, тўйида қиммат кўйлак кийдираман сизга, - деди хола...
Яқинда Робия бир иш билан Самарқандга келган экан, мен билан ҳам учрашиб кетди. Бахтли эканлиги, яхши оилага келин бўлганлиги, ўзи орзу қилгандек магистратурани Тошкентда ўқиши, аҳамиятлиси, Самарқанддагидек бир ижара уйдан бошқасига кўчиб юришдек сарсонгарчиликдан қутулгани ҳақида гапириб берди.
- Бахтингга кўз тегмасин! - дедим хурсанд бўлиб.
- Бувижоним, яъни момоқайнонам сизга салом айтиб юборди. Тўйни ихчам қилиб ўтказдик. Биз томондан Тошкентда ўқиётган икки дугонам ва яқин қариндошларим, жами 35 киши қатнашди. Куёв томондан эса 100 нафардан зиёд киши бўлса, 150 киши билан тўйимиз ўтди. Айниқса, Самарқанддан борган ҳар бир қариндошимиз ҳайратини яширолмади. “Бўлар экан-ку, тўйни шунақа ўтказса ҳам”, дейишди. Турмуш ўртоғим ҳам хурсанд. У ака-укалари билан тўйдан ортган пулни нимага сарфлаш мумкинлиги ҳақида маслаҳатлашди ва қайнота-қайнонамни Туркияга саёҳатга юбориш таклифи ўртага ташланди. Қайнонамнинг кўзига ёш келди. Улар қишлоқдан пойтахтга борганидан бери уч ўғилни катта қилиш, ўқитиш, ҳар бирига квартира сотиб олиш илинжида юравериб, тайинли дам олмаган ҳам экан. Бу таклифни биз, келинлар ҳам қўллаб-қувватладик. Улар мени ўз қизларидек қабул қилди. Магистратура босқичида ўқишимни давом эттиришимга ёрдам беришяпти.
- Қойил, бахтингга кўз тегмасин. Сендек ақл билан иш юритадиган йигит-қизлар сафи кенгайсин!
Насиба Сиддиқова.
