Ноль резус–факторли «олтин қон»
У ҳаётни сақлаб қолиш билан бирга хавфли ҳам бўлиши мумкин
Ноль резус-фактор (Рh-омил)ли «олтин қон» сайёрадаги энг кам учрайдиган қондир.
1961 йилгача бутун дунё олимлари ноль Рh-омилга эга бўлган барча эмбрионлар бачадонда нобуд бўлишига ишонишган. Бугунги кунга қадар гарчи улар кўпроқ бўлса-да, дунёда бундай қоннинг 43 та эгаси маълум.
XVII асрга қадар инсоният қон ҳақида жуда ноаниқ тасаввурларга эга эди. 1628 йилда инглиз шифокори ва анатоми Уильям Гарвей инсондаги қон айланишини кашф этди. Кўп ўтмай, қон қуйиш бўйича биринчи уринишлар амалга оширилди, муваффақиятсиз тажрибалар ҳайвонлар ва одамларнинг ўлими билан якунланди.
Тақиқларга қарамай, баъзида ҳаётни сақлаб қолиш учун қон қуйиш қўлланилиб келинган. 1815 йилда акушер Жеймс Блунделл туғруқдан кейинги қон кетишидан азият чеккан бемор ҳаётини айнан шу усул ёрдамида сақлаб қолди.

Австриялик шифокор ва биокимёгар Карл Ландштайнер қоннинг турларини аниқлаганигача қон қуйиш 1901 йилгача ноқонуний бўлган. 1909 йилда Ландштайнер ўз ишининг натижаларини эълон қилди ва дунёни 1, 2, 3 ва 4 - тўртта қон гуруҳи билан таништирди. Ушбу кашфиёт учун олим 1930 йилда Нобель мукофотига сазовор бўлди.


