Қалбингизда умид чўғлари сўнмасин!

Тўртта шам жимгина ёниб, эриб турарди. Шундай сукунат эдики, улар нима тўғрисида суҳбатлашаётгани ам эшитиларди.

Биринчи шам ғамгин сўз бошлади:

- Мен “осойишталикман”... Афсуски, одамлар мени асрай олмайди. Куйиб тугашдан бошқа чорам йўқ, деб ўчиб қолди.

Иккинчи шам эшитилар-эшитилмас айтди:

- Мен “ишончман”... Ўкиниш билан айтаман, ҳеч кимга керак эмасман. Одамлар мен ҳақимда бирор нарса билишни исташмайди, шу сабаб мен куйишни бас қиламан.

У жим бўлгач, енгил шамол эсиб шамни ўчирди.

Учинчи шам маъюслик билан сўз бошлади:

- Мен “муҳаббатман”. Ҳатто ўз чўғимни ҳам ушлаб туришимга кучим етмай қолди. Одамлар менинг қадримни билишмайди. Улар ҳатто ўзининг яқин кишиларини ҳам ёмон кўришади, - деб сўниб қолди.

Тўсатдан хонага болакай кирди, ўчиб қолган шамларни кўриб бақириб юборди:

- Нима қилаяпсизлар ахир? Сизлар ёниб, хонани равшан қилиб туришларингиз керак, мен қоронғиликдан қўрқаман.

Тўртинчи шам унга қараб:

- Қўрқмагин болакай. Мен ёниб турибман, бошқа шамларга ҳам чўғ улашаман. Ахир мен “умидман”, - деди.

Қалбингиздаги умид чўғлари ҳеч қачон сўнмасин!

Баҳора МУҲАММАДИЕВА тайёрлади.