Мен яхши яшашни ўргандим...

Мана, хотинимнинг кетганига бор-йўғи икки йил бўлибдики, уйларни қўшниларникидан анча баланд қилиб кўтардим. Фарзандларимни ўқитяпман. Бир куни гаплашсам, бехосдан "Бўлди, уйга қайтаман", дейди. Эй, шошилма, калланг ишлайдими, бизда одамлар бир бурда нонга зор бўлиб юрибди, келиб нима қиласан, дедим. Тўғри-да, бу ерда нима ҳам қилади. Яна уч-тўрт йил ишласа кифоя. Ўғлим билан қизим катта бўлиб боряпти, уларга алоҳида уй-жой қилиш керак. Аҳмоқмисан, дедим унга, опам ва синглимдан ўргансанг бўлмайдими, уларни қара, бир умрга етадиган пул жўнатишди.

Очиғи, шу аёл дегани барибир аёллигига борар экан. Шунча пулни ташлаб келиб бўладими? Ҳали машина олишим керак. Шунча йил машинасиз юрганим етади. Мен қаториларнинг иккитадан машинаси, уйи бор.

Ҳарқалай, хотиним шуларни тушуниб, яна ишлаяпти. Йўқса, бир ойдан буён телефон қилмади, келиб қўярди-да.

Бойтўранинг ҳасратларини

Абдуазиз ҲОШИМОВ ёзиб олди.