Қуроқчиликдан бойиб кетиш мумкин(ми?)
Бола эдим. Кечагидек эслайман, онам нима бўлишидан қатъий назар, егулик қолдиғими ёки матонинг қийтиғими чиқиндихонага улоқтирмасди. Ҳеч бир нарсани увол, исроф қилмасликни уқтирарди.
У қўли гул тикувчи бўлган. Ниманидир бичса, мато қолдиқларини бир четга олиб қўярди. Бўш вақтида ўша қийтиқларни бирлаштириб, қуроқ кўрпача ва ёстиқлар, кашталар ҳамда дастурхонлар тайёрларди. Ўша даврда турмушга чиқаётган ҳар бир қизнинг сепида шу маҳсулотлар бўлиши шарт эди. Шунга яраша онамнинг мижозлари ҳам талайгина эди. Қуроқчиликдан бойиб кетмаслигимизни, аммо шу меҳнат ортидан топилган даромад баракали бўлишини кўп айтарди онам. Дарсдан бўш вақтимда онамга қарашардим.
Мактабни битиргунимча қўлим анча келишиб қолганди. Онам ҳунарини давом эттирадиган қизи борлигидан хурсанд бўлиб, менга ўзининг эски тикув машинасини совға қилди.
Ўнлаб шогирдлар тайёрладим. Бир нечта замонавий тикув машиналарим бор. Уларни шогирдларим ишлатади. Мен учун онамдан қолган эски матоҳ қадрли бўлгани сабабли ундан кўпроқ ўзим фойдаланаман.
Орада бир неча йиллар каштачилик, қуроқчиликка эътибор сусайгандай бўлди. Шунда ҳам бу ҳунарни ташлаб қўймадим. Тиккан қуроқ кашталаримни сандиққа солиб йиғиб қўявердим. Кейинги йилларда ҳунармандчиликка, миллий қадриятларимизга ҳурмат орта бошлади. Йиққанларимни сандиқдан чиқариш вақти келди. Улар билан кўпгина ҳунармандчилик кўргазмалари ва фестивалларда қатнашяпман. Ғолибликни қўлга киритиб келяпман. Асосийси, хорижлик мижозларим сафи кенгайиб боряпти.
Фақат қуроқчилик билан чекланиб қолмай, қўғирчоқлар ясашниям йўлга қўйганман. Аввало, ўзимнинг, яқинларим ва шогирдларимнинг, шунингдек, туманимиз хотин-қизларининг саломатлигини мустаҳкамлаш учун хизмат қиладиган “фитнес клуб” ташкил қилганман.
2023 йилда Қўқон шаҳрида ўтказилган халқаро ҳунармандчилик кўргазмасида қатнашдим. Шогирдларимниям олиб бордим. Улардан бири - неварам Жасмина. Қўғирчоқларнинг аксариятини у тайёрлайди. Шунингдек, инглиз тилини яхши билади. Ана шундай халқаро тадбирларда биз таржимон хизматига муҳтож бўлмаймиз.
Шогирдларимнинг кўпчилиги - ёшлар. Имкон даражасида ишсизликдан қийналиб юрган хотин-қизларга ҳунар ўргатишни истайман.
Бундан бир йилча олдин Тошкентга кетаётганимда таксида бир қиз билан ёнма-ён ўтириб кетдим. Кўринишидан жуда тушкун кайфиятда эди. Аввал яқиндан танишдим. Исми Дурдона экан. Кейин кўнглига қулоқ солишдим. Манзилга етгунча дардлашдик. Оилавий масалалар ва ишсизлик муаммосидан шу ҳолатга тушиб юргани маълум бўлди. Ҳам руҳий жиҳатдан, ҳам моддий тарафдан қийналиб юрган экан. Уни “фитнес клуб”имга таклиф қилдим.
Орадан бир неча кун ўтгач, у келди ва биз тайёрлаётган ҳунармандчилик маҳсулотлари билан танишди. Тикувчиликка қизиқиши борлигини айтди. Шогирдликка олдим. Орадан кўп ўтмай тушкун кайфиятидан асар ҳам қолмади. Бугунги кунда ўрганган ҳунари ортидан ойига 4-5 миллион сўм даромад топяпти.
Қуроқчиликдан киши бойиб кетмаслиги мумкин, аммо роҳат-фароғатда яшайди. Тайёр бўлган маҳсулотни томоша қилишнинг ўзгача завқи бор. Топилган даромад рўзғорга ёрдам бўляпти. Қолаверса, хорижий давлатларга саёҳатга бориб келяпман. Пенсия ёшида бўлсам-да қуроқчиликни қўлдан қўйганим йўқ. Кучим бор экан, ҳам роҳатланишим учун, ҳам даромат топишим учун шу ҳунар билан шуғулланавераман.
Раҳима Ҳакимова,
Иштихон тумани.
