Ҳамма оналарга ўхшаган онам
Онамни кўргани Самарқандга бордим. Қулоғида ўтган йили байрамда олиб берганим – сирғаси кўринмади.
- Она, қулоғингиздагини нега ечиб қўйдингиз? – сўрайман оҳисталик билан.
Онам менга бир муддат тикилиб туради. Биламан ўйланяпти: ростини айтайми ёки алдайми деб...
- Ростини айтаверинг, яна кимга тутқаздингиз? – дейман унга ёрдам бериш мақсадида.
- Акангнинг қизига "Ўқишга кирсанг, сирға олиб бераман", дегандим. Мана СамДУга ўқишга кирди. Бошқа зирак ололмаганим учун, ўзимникини совға қилдим-да, - кулимсирайди онам.
- Эҳ,онам-а, - дейман қўлларидан тутганча. – Узугингизни ҳеч кимга бермадингизми, ишқилиб...
- Бердим, - дейди яна онам ўзини айбдордек ҳис қилиб.
- Яна кимга? – сўрайман оғриниб.
Бу узук-зиракни ойлигимдан қисиб-қимтиб йиққанимни онам билмайди-да...
- Опангнинг рўзғори кам бўлиб қолибди. Биласан-ку, поччанг тузукроқ жойда ишламайди. Йиғлаб келганди, шуни сотақол, деб тутқаздим, болам, - менга мунгли нигоҳларини қадайди онам.
Бу нигоҳларга узоқ тикиламан. Менинг қарашимни ўзича тушунган онам:
- Қўйсанг-чи, менга нима кераги бор тиллани, қизим. Тўй-ҳашамга тақаман, холос. Бошқа пайт керакмас...
Волидамнинг камсуқумлигига кўнглим оғрийди. Беш болани дунёга келтириб, вояга етказиб, наҳот бир узук-зиракчалик қадр топмаса...
Акаларимнинг топиш-тутиши яхши.
Шу қизига ўзи зирак олиб берса бўлади бўларди, опамга ҳам ёрдам берса давлати камайиб қолмасди.
Сумкамдаги пулни санайман. Бир кўйлакка етади. Онамга тутқазаман.
- Она, шу пулни олингда, ўзингизга янги кўйлак олинг, хўпми?
Онам пулга қараб туради. Ичидан яна нималарнидир хомчўт қиляпти.
- Зоҳида, менинг кўйлагим кўп. Шу пулга опангнинг устига олиб бера қолай. Шўрлик ишига униқиб кетган жемферда бориб келяпти экан...
Дод дегим келади. Юзимни бураман.
- Она, буни ўзингизга ишлатинг, мен опамга пул юбораман.
- Чинданми? – ишонқирамай сўрайди онам. Бош силкийман.
Машина рулини бошқарганча, ортга қайтарканман, кўзимга ёш қуйилиб келади. Тошкентда нуфузли ташкилотда ишлайман. Даромадим ёмон эмас. Умр йўлдошим ҳам банк соҳасида ишлагани учун ўзимнинг пулимни ўзим ишлатишимга қўйиб берган. Онамни кўргани ҳар келганимда албатта нимадир бергим келади. Қўллари қадоқ бўлган, юзлари сўлғин онагинамга чиройли кийимлар, тилла буюмлар ҳадя қиламан.
Онам янги либосларга, тақинчоқларга арзийдиган аёл, ахир...
Лекин онам.... мендан олганини бошқа фарзандларига тутқазадилар...
Эртаси куни “Етволдингми?”, деб қўнғироқ қилади онам.
“Ҳа, келдим”, дейман.
Биламан, “Опангга пул ташладингми?”, деб сўрамоқчи...
- Ҳозир акамнинг картасига пул ташлайман, опамга сўм қилиб беради. Хавотир бўлманг, - дейман сўрашидан аввал.
- Аллоҳ топганингга барака берсин! – алқайди онам.
Акамнинг рақамларини тераман. Опамнинг ҳолатини тушунтираман.
- Уст-бошига кийим-кечак олиб бериш керак экан, ака, – дейман бироз жим бўлиб.
Акам томон сукутда.
Юрагим оғрийди.
Хотинига қилаётганлардан юздан бирини шу синглисига қилса нима қиларкан, дейман ичимда ёзғириб.
Онамнинг нега ўғилларигамас, менга айтишини сабабини тушунгандек бўламан.
- Ака, карта рақамингизни юборинг, пул ташлайман. Банкоматдан ечиб, опамга бериб қўйинг...
"Ўзим олиб бераман, сен шаҳардасан, пулинг ўзингга керак", дейишини кутаман. Йўқ,акам мен кутган жавобни айтмайди.
- Яхши, юбор...– гўшакни қўйгач, ичимдан келган фарёдни босишга уринаман. Ортимда мўлтиллаб турган ўғил-қизимга қарайман.
- Ўғлим, сен акасан. Ҳар доим синглингдан хабардор бўл. Сен унинг суянгани, ишонгани бўлгин, - дейман. Кўзимдаги ёшни пайқаган 10 ёшли болам бош силкийди. Мен эса йиғлаганча акамнинг картасига бир миллион сўмни ўтказиб юбораман...
Саида АЗИЗ.
