Ривоят: ИБРАТЛИ СИНГИЛ...

Қадим замонда подшоҳ бир йигитни айби учун оиласи билан ўлимга ҳукм қилибди.

Подшоҳ маҳбусларнинг охирги сўзларини эшитмоқчи бўлиб зиндонга борибди. Подшоҳ биринчи бўлиб йигитнинг отасига дебди:

- Охирги сўзингни айт!

Йигитнинг отаси:

- Подшоҳи олам, биз ўлганимиздан сўнг бир оғиз фотиҳа ўқинг. Сизнинг дуоингиз ижобат бўлади, иншоаллоҳ. Зеро, подшолар Яратганнинг ердаги соясидурлар, - дебди кўзи ёшланиб.

Подшоҳ бош ирғаб, йигитнинг онасига юзланибди:

- Эй, онаизор, охирги сўзингни айт!

Она зорланибди:

- Онага фарзандининг жон беришини кўришдан у дунёю бу дунё  ортиқ азоб йўқ. Олдин мени осишсин, токи фарзандимнинг ўлимини кўрмай.

Навбат йигитнинг яккаю ягона синглисига келибди.

- Айт, охирги тилагинг нима? - дебди подшоҳ.

- Подшоҳи олам, менга игна билан ип келтиришсин, илтимос. Кўйлагимнинг этаги йиртилибди, шуни тикиб олай, - дебди ийманиб сингил.

Подшонинг ҳайрати ошиб:

- Сен эртага саҳарда шаҳар ўртасидаги дорга осилишингни биласанми? Нима қиласан этагингни тикиб? Энди бунинг сенга нима фарқи бор? - дебди.

- Эй, подшоҳи олам! Мен акамнинг синглисиман.. Акам мендан ҳамиша ҳаёли, иболи қиз бўлишимни талаб қилганлар. Мени ҳамиша тергаб, юриш-туришимни назорат қилиб, бегона кўзлардан сақлаганлар... Эртага халойиқ олдида дор остига қандай этаги йиртилган кўйлак билан чиқаман?! Уят ўлимдан қаттиқ-ку! Изн беринг, сўнгги нафасимгача акамга муносиб сингил бўлай...

Подшо кўзёшини яшира олмабди.

- Ҳаммаларингни озод этдим, гуноҳларингдан ўтдим. Шундай сингилга ака бўлган йигитни ҳам кечирдим, - дебди подшо.