Ne olib ketadi kishi dunyodan?
Taniqli shoir Mamarasul Boboyev 1911 yil 3 aprelda Kattaqo‘rg‘on shahrida tug‘ilgan.
U dastlab Bulung‘urda o‘qituvchilik qildi, keyinchalik Namangan pedagogika bilim yurti va Toshkent maktablarida ona tili va adabiyot fanidan dars beradi.
1938 yilda Toshkent pedagogika institutini tugatgan. Ikkinchi jahon urushida qatnashgan. Keyinchalik, umrining oxirigacha respublika gazeta, jurnal, nashriyotlari va O‘zbekiston Yozuvchilar uyushmasida ishlagan.
«Janubiy nuqtada», «Eron daftari», «Sadoqat haqida» she’rlar turkumi va boshqa kitoblari nashr etilgan.
Uning «Yoshlik chog‘im — oltin chog‘im», «Go‘zallik istab» kabi dramalari katta sahnalarda qo‘yilgan.
Mamarasul Boboyev 1969 yil 23 iyulda Toshkent shahrida vafot etgan.
***
ShOIR VA UMR
Xona. Ashyolarda tartib va nizom,
Sham yonib, qolgandi qandilda andak.
Tong yulduzi berar darchadan salom,
Pastdan bahor tutar rang-barang chechak.
Shoir horg‘in, ma’yus ketmish xayolga.
Manglayida ajin — yillarning yuki.
U tinmay yozadi…
Qoshu soqolga —
Nuroniy tus bermish keksalik ko‘rki.
Har ishni qaytadan boshlamoq mumkin,
Aziz umrgina bunga bo‘ysunmas!
Lekin shoir uning nafas, minutin
Qadriga yetadi, yelga uchirmas!
Umrin qiyos etar edi u shamdan,
(U ham sham-ku: yongan xalqning o‘yida)
Shu xalq deb ezildi g‘amdan-alamdan,
Sodiqdir u hamon, umr so‘nggida.
Shu zaylda tunlar, yulduzday bedor —
Ko‘zlari tonggacha to‘kadi nurin,
Tarxi toza bo‘lsin, deb qilmas takror,
Asl ipga tizar she’riyat durin.
She’r deb, kechdi u kayfu safodan,
Eltmadi hayotning hoyu havasi:
Ne olib ketadi kishi dunyodan,
Haykal yaratmasa har bir nafasi?..
Umr shoshar go‘yo daryo yoki yel,
Shoir jondan sevar diyoru yorni.
Talay xizmat kutar hali — qondosh el.
Ko‘rmak istar yana necha nahorni.
Hayotni sevadi, sevadi dildan,
Xalq ham umr tilar bilib nihoya,
Ammo izlashardi razillar zimdan —
Shu umrni kesmoq uchun bir chora.
Shoir horg‘in, ma’yus ketmish xayolga,
Manglayida taxlog‘ yillarning yuki.
U tinmay yozadi…
Qoshu soqolga —
Nuroniy tus bermish keksalik ko‘rki.
Xona. Ashyolarda tartib va nizom.
Kilkillab yonar sham, qolgandi andak,
Tong yulduzi berar darchadan salom,
Pastdan bahor tutar rang-barang chechak.
Narigi hujrada bir shum, dog‘uli…
Ilonday to‘lg‘anib shu kun u g‘addor:
Shoir taomiga qo‘shib og‘uni,
Qulay fursat kutib yotardi bedor…
Shoir dam yozadi, dam surar xayol,
Chuqur «uh!..» tortadi u gohi gohi,
Xontaxtada qog‘oz…
Tashqarida tong.
Yurakdan quyilar yangi ruboiy:
«Jondin seni ko‘p sevarmen, ey umri aziz,
Sondin seni ko‘p sevarmen, ey umri aziz;
Har neniki sevmak ondin ortiq bo‘lmas,
Ondin seni ko‘p sevarmen, ey umri aziz».
ONA MEHRI
Telefonda ona so‘zlar, shoshgandan
Pastki qovoqlari uchadi pir-pir:
Ulug‘ Vatanning bir shimol shahrida
Onaning sevikli farzandi o‘qir…
O‘g‘il o‘qib kelar, baxti onaning!..
O‘zi ham bu bilan qilar iftixor.
…Shahararo telefon stansiyasining
Oynalarin qoplab bo‘ralardi qor.
Ona lablarida yarim tabassum,
Ammo ko‘zlarida to‘la hayajon.
Shunday sog‘inganki, o‘g‘lini shu zum
Bag‘riga bosardi, bo‘lganda imkon…
Simdan birov so‘zlar xotirjam, burro.
Tishda-chi, qor-bo‘ron, qahraton sovuq —
Zalning qobirg‘asin titratar, go‘yo
Kabina eshigin chertib urar do‘q.
Ona so‘rar artib terin, g‘uborin,
Simdan yuborguday yurak taftini:
- Aylanay, boshingda telpaging bormi?
Oyoqlaring sovuq yemayaptimi?..
