O‘zbekdayin o‘zbek bo‘lar o‘zbek tilim
Bu dunyoda hech kim meni anglamadi,
She’rlarimni o‘qimadi – tinglamadi,
Qo‘shrabotda Ergash Shoir kuylamadi,
Bu dunyongda yashamoqlik – san’at,
bildim,
Oqinlar-u bulbullaring qayda, elim?
Men ham azal seni jondan
sevgaydirman.
Sofliging deb har kun dildan
kuygandayman,
Yurak – og‘riq «so‘z»lashlarin
tuygandayman.
Bu dunyongda yashamoqlik – san’at,
bilim,
Ulug‘laring qayda o‘zi, ona tilim?
…U haqmidi? Haqqa Hallo
tenglashgandek.
Tengsiz bir ruh razolat-la
kengashgandek,
Ulug‘ hakam ustozi-la senlashgandek.
O‘n bir asr bu bahski topmas yechim,
Dahri–dunning g‘avg‘osiga
hayron tilim.
- Osmon! – dedim – osmonlagan
yomon bo‘ldi.
Ne bir erlar xotinlarga qurbon bo‘ldi,
Ayollari o‘zga yurtga o‘lpon bo‘ldi.
Bu dunyoda yashamoqlik – san’at, bilim,
G‘urursizlar or-nomusi tilim-tilim.
Kun kelarki, yashamoqlik xush kelmaydi,
Sen ham o‘tgach, mol-dunyongni it yemaydi.
Ruhi so‘nik millatdoshdan el bo‘lmaydi,
Maqsadlarsiz izg‘ima ko‘p, itmas yiling,
Aytar so‘zing bo‘lmasa gar duduq tiling.
Bu olamni tushunolmay hayron qoldim,
Qay bir donish faylasufdan
saboq oldim.
Zo‘ravon ruh birisida, biri – zolim.
Va darig‘o! Kant, Nishedan
qoldi ko‘nglim,
Fe’lim – o‘zbek! Tilim – o‘zbek!
«Ot»dir yilim.
Tilin bilmas o‘z yurtiga yot bo‘lgandir,
Gonsaleslar tilim balki yod bilgandir,
Kimlar o‘zin shoh sanabon
mot bo‘lgandir.
Sabrli xalq, sabr etganga
bermish to‘zim,
O‘z tilimdan aylanayin yolg‘iz o‘zim!
Balki kimdir xudparastdir,
budparastdir,
«Avesto»ni tan olmish kas o‘tparastdir.
Turon menman! Xalqim azal
yurtparastdir,
O‘zligini bilmaslar-chi,
taxtparastdir,
Ulusidan mosuvolar – gado, tilim.
Zardo‘shtiyman, alpliman, bukun bekman,
O‘z yurtingda bekday yasha, kim
etar man?!
Evrilar Sharq, G‘arb kimlarga
emish vatan?!
Navoiyni uqmasak gar kuygay bilim,
Yo‘qotishlar adog‘i yo‘q bukun tilim.
O‘zbeklar ham dunyo bilan bo‘ylasharlar,
G‘arb-u Shimol o‘zbek bilan
o‘ylasharlar.
Niyat nadur? Yana nima ko‘zlasharlar?
Xorijning har talvasasi bevaqt o‘lim,
Bolalarning bolasiga qalqon elim.
Tili chiqmas go‘daklarga «til» yedirar,
O‘zin bilmas betovfiqqa qil yedirar.
Vatanini sotganlarga pul «yedirar».
Yeganlar-u yemaganlar zap yeldirim,
O‘sha kunlar ortda qoldi axir, tilim.
Men so‘zlayman: gapirmasman
tevanglarga.
Til shirinmi? So‘z shirinmi? –
demanglarda.
O‘zbekligim sezdim to‘por shevanglarda,
Navoiyni uyg‘otadir bir kun tilim,
Til bilmasga gadolik ham ortiq, elim.
Navoiyni bilganlarga Xudo berdi,
O‘zbek buyuk bo‘lar degan sado keldi.
Nafs bosgan har bir kasga balo keldi,
Kurashgir xalq yashamoqqa topar bilim,
O‘zbekdayin buyuk bo‘lar o‘zbek tilim.
Sunnatulla JUMAQULOV.
(«Zarafshon» gazetasining 2005 yil 20 oktyabr, 131-sonida bosilgan).
