Ушла-ушла...
Салима опанинг ойлигини олгач, қилажак ишлари ҳақидаги ширин ўйлари ҳисобчи олиб қолган пулдан сўнг барҳам топа бошлади.
- Нега олиб қоляпсиз? Сабабини айтасизми?
- Бориб раҳбарлардан сўранг, шундай топшириқ беришган.
- Бориб сўрайманам! Ҳар доим шунақа. Бор-йўғи тўрт юз минг оламан. Эрта тонгдан кечгача, ёзда чангга, қишда лойга ботиб ишласам...
- Эртароқ келиш керак-да ишга бунақа иддао қилмасдан.
- Ие! Қачон кеч келибман?! - қизиша бошлади Салима опа.
- Бир кун кеч келгансиз. Огоҳлантиргандим, эсингиздами?
- Сабабини айтгандим-ку сизга.
- Қоида ҳамма учун баравар, опа. Кеч келдингизми, шу. Ойликдан ўчирилади. Буни мен ўйлаб топмаганман.
- Ўша куни сиз ҳам мен билан бир вақтда келгандингиз, ўзингиздан ҳам ушладингизми?
- Бошимни қотирманг! Айбингизни тан олмасликни ўрнига туғилган кун учун эллик минг беринг.
- Қанақа туғилган кун?!
- Келинойининг туғилган кунлари-чи?! “Нур” ресторанида ўтиргандик.
- Ҳай, сабил! Шуни айтсаларингиз бўлмайдими? Ордона қолгур ресторанга бормасдим.
- Коллективдан ажраб-а?
- Борсам ҳам бир кийим гирбешинми, подхрустал идишми олиб борардим. Ҳарқалай эллик минг бўлмасди.
- Келинойининг совғангизга куни қолмаган. Бу пулга ўзингиз еб-ичдингиз-е!
- Вой, шўри-им! Эллик мингни ресторанда ўтириб еб-ичвордимми? Болаларим шўрликларнинг ризқини қийибман-ку. Ҳой, менга қаранг! Уни хўжайиннинг ўзи кўтармапмиди? Хотинининг юбилейи эдику ахир.
- Билмайман. Менга харажатни ҳаммага бўлиб юбор деганлар.
Салима опа бўшаша бошлади.
- Раҳбар ҳам шунақа бўладими?
- Саволингизга жавоб олишни истасангиз ўзларига учрашинг. Менга айтишди, қилаяпман. Қилмасам ўзимнинг ойлигимдан кетади.
- Яна бордир унда ушла-ушлаларингиздан? – кесатди Салима опа.
- Ҳа, шу ойда иккита туғилган кун бор. Йигирма беш мингдан. Кейин хоналарга парда тиктирамиз. Янги йил байрамида хўжайин ваъда берганди эсингиздами пардаларни янгилаймиз деб?
- Менинг хонам бўлмаса, пардани бошимга ураманми?
- Ҳамма хона сизники-ку! – иршайди ҳисобчи. - Ҳаммасига кириб чиқишдек бахт сиздан бошқага насиб қилмаган. Ҳатто хўжайин ҳам сиздан “Опа, кирсам бўладими? Тозалаб бўлдингизми?” деб сўрайди.
- “Бир дақиқа, Темир Пўлатович, битта стул қолди, шуни тозалаб юборай”, деган кунларим учун ҳам “штраф” бордир унда, а?!
- Қизишманг, опа. Менда нима айб. Ўз вақтида бажарилмагани учун деб... кўп эмас, опа, озроқ ушлаб қол, дегандилар. У кишини биласизку, жуда тартибли инсон.
- Қанча?
- Қирқ минггина.
Салима опа қўлидаги чўғи учиб бораётган пулларни столга қўйди:
- Нимага қанчадан олишинг керак бўлса, ўшаларни ол-да, қолганини бер.
- Ҳазиллашмаяпсизми, опа?
- Йўқ. Битта қоғоз билан ручкага етса бўлди қолгани.
- Шуларни ҳам сотиб олиб ўтирасизми. Ўзим бериб тураман. Расходга киритиб қўйсам, келаси ойликдан берарсиз.
Салима опанинг тоби қочиб, мувозанатини йўқота бошлади. Қўлини чўзиб “Ушла... ” деди зўрға. Ҳисобчи ҳам қўлини чўзди, лекин пулларни ушлашга улгурмади...
Аслиддин.
