Sherni jilovlagan qariya

... Keksa zohiddan so‘rashdi:

- Yolg‘izlikdan charchab ketmaysizmi?

U javob berdi:

- Mening qiladigan yumushlarim ko‘p: Ikki qirg‘iy va ikkita burgutni o‘rgatishim, ikkita quyonni tinchlantirishim, ilonni itoatgo‘y qilishim, eshakni qo‘llab-quvvatlashim va sherni jilovlab olishim kerak.

- Lekin yoningizda biror bir hayvonni ko‘rmayapmiz. Ular qayerda?

Zohid javob berdi:

- Biz u hayvonlarni o‘z ichimizda olib yuramiz.

Ikki qirg‘iy ularning yaxshi yoki yomon, foydali yoki zararli ekanligini farq qilmasdan o‘zlari ko‘rgan barcha narsaga tashlanadi. Men ularni farqlashni o‘rgatishim kerak. Qirg‘iylar - mening ko‘zlarim.

Ikki burgut tirnoqlari bilan tekkan narsalariga zarar yetkazadi va yo‘q qilib yuboradi. Men ularga zarar bermasdan xizmat qilishni va boshqalarga yordam berishni o‘rgatishim kerak. Burgutlar - mening qo‘llarim.

Quyonlar har doim u yoqdan bu yoqqa sakraydi, qo‘rqishadi va yashirinishadi. Men ularni tinchlantirib, muammolardan qochishni emas, balki qiyin vaziyatlarni yengishga o‘rgatishim kerak. Quyonlar – mening oyoqlarim.

Eng qiyini – ilonni nazorat qilish. U zich qafas ortida mahkam yopilgan bo‘lsa-da, har doim yonida bo‘lganlarga hujum qilishga, nish urib, ularni zaharlashga tayyor turadi. Shuning uchun men uni tiyib turishim kerak. Bu - mening tilim.

Eshak hamma bilganidek juda o‘jar, u har doim horg‘in yuradi va o‘z vazifalarini bajarishni istamaydi. Bu - mening tanam.

Va nihoyat men podshoh vazifasida barcha ustidan hukmron bo‘lishni hohlaydigan sherni jilovlashim kerak. U mag‘rur, shuhratparast va butun dunyo unga bo‘ysunishi kerak, deb o‘ylaydi. Bu - mening xudbinligim.

Ko‘rib turganingizdek, mening ishim juda ko‘p...

Bahora tayyorladi.